Çok şeyler yazıldı, söylendi. Ben de dilimin döndüğü, aklımın erdiğince paylaştım düşüncelerimi. Niyetim, Cuma akşamı seçimden önce son bir yazı yazmaktı. Beceremedim. Sözcüklerin girdabına kapılıp öfkemin derinliğinde boğulmaktan, nefrete yenilmekten korktum. Katliam girişiminin görüntülerini izlerken televizyonla kavga ettim. Biraz bağırdım, biraz ağladım. Biraz bağırarak ağladım. Annem korktu halimden. Sustum. Bambaşka siyasi eğilimden kuzenim aradı, “Abla, ben karar verdim. HDP’ye oy vereceğim” dedi. Bu kez mutluluktan ağladım. Öyle sulu gözlü bir kadın da değilim halbuki, ama Cuma gecesi çok ağladım.
Sadece Diyarbakır’a değil, tüm ülkeye ağladım. Demokrat olduğunu sanan, ama siyasi görüşüm yüzünden beni görmeye bile tahammül edemeyen çocukluk arkadaşımın barışa ne kadar uzak olduğuna ağladım. Bir eksik akıllının HDP logosunu eğip büküp “Ahan da PKK yazıyor!” uydurmasıyla ortaya attığı sözde subliminal mesajı gören ve bana göstermeye çalışan dostumun, Bingöl’de, Erzurum’da, Diyarbakır’da avaz avaz suratımıza çarpılan mesajı görmemesine ağladım. HDP’ye oy verenlerin kalaşnikofa şarjör olacağını yazan yoz dilli faşistin yazısını sosyal medyada paylaşan arkadaşlarımın, barış için, kanın durması için, Kürt sorununun dağda değil mecliste çözülmesi için yıllardır çabalayan partiyi meclise sokmanın, tarafları silahlı değil, siyasi bir çözüm bulmaya zorlayacağını anlamak istememelerine ağladım.
Ben Cuma gecesi çok ağladım. Muhtemel ki, Pazar gecesi daha çok ağlayacağım. Fakat bu kez sevinçten, mutluluktan, gururdan. Çünkü Pazar gecesi, #OBarajYıkılacak! #OBarışBuÜlkeyeGelecek! Çünkü Pazar gecesi, faşizme inat, #BarışKazanacak!
(07/06/2015 Jiyan)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder